Jackson, CNN’e verdiği demeçte, “Kamplarda yürüyor olsaydınız, köpeklerini getiren çok fazla mülteci vardı. Ve bu sadece mantıklı. Bu onların ailelerinin bir uzantısı” dedi.
Jackson, Ukrayna’dan gelen köpeklerin, hastalık endişeleri nedeniyle Polonya barınaklarında yerel köpeklerle karışmasına izin verilmediğini öğrendi. Böylece, yakın zamanda Poznan şehrinde boş duran bir hayvan barınağı buldu ve devralmak için izin aldı.
Ukrayna’daki bunalmış bir kurtarma organizasyonu, köpekleri Jackson’ın barınağına ilk gönderen kişi oldu. Valerie Liscratenko ve annesi Liliana adlı iki mülteciyle birlikte 17 köpeği taşıyan bir minibüs geldi.
Jackson, “Bize geldiklerinde tek bildiğim paraları olmadığı ve gidecek hiçbir yerleri olmadığıydı” dedi. “Ve hemen köpeklerle arasının iyi olduğunu görebiliyordum. … Bütün köpeklerin (onları) gerçekten sevdiğini fark etmeden edemedim.”
Daha sonra, iki kadının bu köpeklere bakmak için Ukrayna’daki bir sığınakta 40 gün geçirdiklerini öğrendi.
Jackson, “Köpekler (onların) hayatlarının en kötü 40 gününü atlatmasına yardımcı oldular ve (onlar) hayatlarının en kötü 40 gününü geçirmelerine yardımcı oldular” dedi.
Savaş köpeklerini kurtarmak
Liscratenko, bir tercüman aracılığıyla CNN’e, kendisinin ve annesinin kanlarında köpeklere karşı bir sevgi olduğunu söyledi. Küçüklüğünden beri evde köpekleri vardı ve annesi bazen yiyecek ve tıbbi bakım sağlamak için eve sokak köpekleri getirirdi.
Savaş başlamadan bir gün önce, köpek yavrularıyla birlikte bomba sığınağına taşındılar ve Liscratenko’nun gardiyan olarak çalıştığı yakındaki fabrikada bazı yaşlı köpekleri tuttular.
Onları beslemek için barınaktan fabrikaya koşarlardı. Ancak bombardıman yola devam edemeyecek kadar yoğunlaştığında, köpeklerin geri kalanını bomba sığınağına getirmeye karar verdiler.
Liscratenko, annesiyle birlikte bir sabah – gece sokağa çıkma yasağı sona erdikten sonra ve bombardıman genellikle başlamadan önce – fabrikalarını son kez çalıştırmak için doğru anı beklediklerini söyledi. Bazı köpeklerin yanlarında gelemeyecek kadar hasta veya yaralı olduğunu gördüler, ancak bulabildikleri tüm köpekleri topladılar ve bomba sığınağına geri koştular. Güvenliğe ulaştıktan sonra, koştukları yerde bir bombanın patladığını söyledi.
Barınaktan ayrılmak istemediler, ancak 4 Mayıs’ta Liscratenko, içme suyu kirlendiğinde ve oradaki insanlar ve köpekler hastalanmaya başlayınca gitmeye karar verdi.
Ukrayna’da bir hayvan barınağı buldular ve orada çalışan insanlar, Jackson’ın sınırdan geçen köpekleri almakla ilgili sosyal medya paylaşımlarını gördüler. Böylece, ona ulaştılar ve Liscratenkos’un köpeklere Polonya’ya eşlik etmesi için bir seyahat ayarladılar.
Yeni bir hayata başlamak
Liscratenko ve annesi Planting Peace’in Polonya’daki hayvan barınağına vardıklarında Jackson, onların gergin ve korkmuş olduklarını anlayabildiğini söyledi.
“Barış Dikmeyi bilmiyorlardı… yeni bir ülkedeler. Dillerini bilmiyorlar. Biz onların dilini konuşmuyoruz” dedi.
Mülteciler olarak Jackson, Barış Dikme’nin her halükarda Liscratenko’lara yardım edeceğini söyledi, ancak köpeklerle çok iyi oldukları ve onlarla güçlü bir bağları olduğu için onları barınakta çalışmak üzere işe aldı.
“Bu köpekleri inanılmaz derecede iyi tanıyorlar. Böylece bu bilgiyi veterinere aktarabildiler… ‘bu köpek yemiyor, bu köpek içmiyor’. Dolayısıyla bu, açıkçası, inanılmaz derecede değerliydi” dedi.
Liscratenko, köpekleri çocukları olarak adlandırır ve birlikte cehennemi yaşadıklarını ve cennete ulaştıklarını söyler. Sığınaktaki insanların hepsinin aynı dili konuşmadığını, birbirimizi anladığını çünkü bizi birleştiren şeyin sevgi olduğunu söylüyor.
Kaynak : https://www.cnn.com/2022/06/16/world/ukraine-dog-rescue-poland-refugees-cnnheroes/index.html