Bugün ailesi yetişmek için mücadele ediyor. Güney Afrika’yı ilk kez 2020’nin başlarında vuran covid-19 salgını, küresel tedarik zincirleri kapanırken sıkı karantinalar, rekor düzeyde işsizlik ve ekonomik işlev bozukluğu getirdi. Rusya’nın bu yıl Ukrayna’daki savaşı, akaryakıt fiyatlarında ani artışlara ve buğday, arpa ve ayçiçek yağı gibi günlük malların maliyetinde artışa neden oldu.
Koen’inki gibi hikayeler tüm dünyada yaşanıyor, ancak kriz, Uluslararası Para Fonu’na göre, enflasyonun 2008 küresel mali krizinden bu yana en yüksek olduğu Sahra altı Afrika’da özellikle şiddetli. Halihazırda eşiğinde olan aileler yoksulluğa daha da düşerken, bölgenin hızla büyüyen orta sınıfına katılanların çoğu geride kalıyor.
Koen’in yıllar içinde yavaş yavaş yaptığı tasarruflar azalıyor. Otomobil endüstrisinde çalışan kocası, pandeminin başlangıcından bu yana maaşına zam yapmadı. Bir zamanlar aile gezileri ve tatiller için ödenen, hafta sonları araba tamir eden ikinci işinden elde ettiği kazanç; şimdi bakkala harcanıyorlar.
Koen, “Sadece zorluyoruz,” dedi, “yakında tekrar nefes alabileceğimizi umuyoruz.”
Geçen yıla göre elektrik maliyetleri yüzde 14 arttı ve enerji tasarrufu yapmak için daha az yemek pişiriyor ve her seferinde birkaç gün yetecek kadar yemek yapmaya çalışıyor. Güney Afrika’da benzin fiyatları yıldan yıla yaklaşık yüzde 30 artarken, Koen aracını daha küçük yakıt tasarruflu bir modelle takas etti ve ofise gittiğinde haftada iki kez yoğun saatlerin dışında seyahat ediyor.
21. yüzyılın şafağında, Afrikalılar benzeri görülmemiş bir yukarı doğru hareketlilik görüyorlardı. 2011 yılına gelindiğinde, Afrika Kalkınma Bankası, kıtanın orta sınıfının otuz yılda üçe katlanarak 313 milyon kişiye veya o sırada nüfusun yüzde 34’ünden fazlasına ulaştığını tahmin ediyor. Yıllarca süren güçlü ekonomik büyüme, birçok insanın geleneksel tarımdan daha istikrarlı, maaşlı işlere geçmesine izin verdi.
Güney Afrika’dan Batı Afrika’ya, bu istikrar artık küresel bir sağlık krizinin kalıcı etkileri ve dörtnala yükselen enflasyon tarafından tehdit ediliyor.
Senegal, pandemi sırasında sınırlarını kapatmak zorunda kaldı ve büyük bir turizm geliri kaybı yaşadı. Ülkenin ekonomik geleceğine güç katması beklenen yeni petrol ve gaz sahalarının keşfi ertelendi.
Dakar’ın başkentinde, iki küçük oğlu olan bekar bir anne olan 34 yaşındaki Aminata Gueye, özel sektörde iyi bir işi olmasına rağmen geçinemiyor.
Ev inşa eden bir şirkette yönetici asistanı olarak çalışan Gueye, “Finansal olarak işler zorlaşıyor” dedi. “Ailem, aylık maaşıma rağmen her ayın sonunda bana yardım ediyor, yoksa bunu yapamayız.”
Gueye, çocuklarının her sabah kahvaltıda bekledikleri mısır gevreği ve meyve suyunu karşılamakta zorlanıyor. Tüketicilerin pahalı ithal mallara daha az bağımlı olması için hükümetin yerel ürünlere daha fazla yatırım yapması gerektiğini düşünüyor. Bu şekilde aynı kaliteyi daha düşük fiyatlara alabiliriz” dedi.
21 yaşındaki Saliou Diouf, çanta taşıyıcı olarak başladığı Dakar Kermel pazarında çalışıyor ve şimdi zengin müşterilerin alışveriş siparişlerini karşılıyor. “Fiyatlar yükselene kadar ticaret her zaman daha iyidir. Sonra müşteri kaybederiz” dedi.
Diouf, pandeminin piyasaya çoktan zarar verdiğini söyledi. Bu yıl trafik yavaşladı: “Bugün beş müşterim olabilir, yarın iki müşterim olabilir. asla tahmin edemem. Bazen bütün gün kimseyi görmeden giderim.”
Uluslararası kalkınma uzmanı Serigne Bamba Gaye, gerileme ne kadar uzun sürerse, bölgesel huzursuzluk olasılığının o kadar yüksek olduğunu söyledi.
Gaye, “Bu, anlaşmazlıklar, ayaklanmalar ve Afrika devletlerini zayıflatabilecek gerilimlerde artış gibi sosyal sorunlara yol açabilir” dedi. “Afrika bir yol ayrımında ve bu enflasyonist sarmalı durdurmanın yollarını ve araçlarını bulmalıyız.”
Afrika Kalkınma Bankası Grubu baş ekonomisti Kevin Urama da aynı fikirde, ancak borç yükü altındaki hükümetlerin insanlarını yükselen fiyatlardan korumak için yapabileceklerinin sınırlı olduğunu söylüyor.
Urama, enflasyonun pandeminin hemen ardından gelmesiyle ilgili olarak “Bir depremin ardından artçı sarsıntıların yaşanması gibi” dedi. “Tüm bu küresel rüzgarlar ülkeler için büyük zorluklar yaratıyor. Hanehalkları için enflasyon, ceplerini daha da derinden yiyor. ”
Papaz Shadrick Valayadum, Cape Town’un güney banliyölerinde bir topluluk mutfağı olan Babamın Evi’nde 20 yıldan fazla bir süredir evsizleri ve yoksulları beslemek için harcadı. Pandemi sırasında her kesimden insan sıcak yemek için “Pastor Shaddie”ye yönelmeye başladı.
“Varlıklı bölgelerde, büyük evlerde yaşayan, bizi arayacağını hiç düşünmediğimiz insanlar vardı. Sonra yaptılar” dedi.
Güney Afrika ekonomisi geçen yılın sonunda toparlanmaya başlayınca gıda yardımı talebi düştü; Şimdi ise yükselen fiyatların insanları yine uçurumun eşiğine getirdiğini ve mutfağının ihtiyacı karşılamakta zorlandığını söyledi.
“Artık yemeklik yağ kullanamayız [because] çok pahalı,” dedi Papaz Shaddie. “Su kullanıyoruz, şekerle karıştırıp tencerede karamelize ediyoruz, kahverengileşmeye başlayınca suyu ve soğanı atıyorsunuz.”
Hayır kurumu eskiden haftada dört kez et alabiliyordu. Bu günlerde hazırladığı yemeklerin çoğu vejeteryan. Her gün beslediği 1.500 kişi için hayati bir yaşam çizgisidir ve papazın bu sayının artmaya devam etmesini ummaktadır.
“Aileler artık kendilerini besleyemiyor” dedi. “İnsanlar yetişmeye, yetişmeye ve yetişmeye çalışıyor ve yapamıyorlar.”
Uzun boylu Senegal Dakar’dan bildirildi.
Kaynak : https://www.washingtonpost.com/world/2022/06/14/africa-inflation-economy-oil-food/?utm_source=rss&utm_medium=referral&utm_campaign=wp_world